Het is vrij arrogant eigenlijk om te vinden dat heel de wereld moet stoppen en luisteren als uw huisdier sterft terwijl er overal zoveel miserie is. Dat hoor je het meest. Het is maar een kat he.
Inderdaad, het is maar een kat. En ik heb al veel katten gehad. Van kinds af was er bij ons al een kat aanwezig in huis. En ik heb al véél katten moeten begraven die gestorven zijn in allerlei manierien. Doodgeschopt door werklui achter de hoek, vergiftigd door duivenmelkers, of gewoon door ouderdom ingeslapen. Maar Miw. Ik heb mij nog nooit zo slecht gevoeld als bij Miw.
Daarom wil ik gewoon een stukje over haar schrijven. Voornamelijk voor mezelf. Ik heb het altijd al moeilijk gehad met emoties verwerken. De meeste kan ik perfect ventileren op podium. Verdriet deel je met vrienden en familie. En soms wil ik er gewoon wat over schrijven. Zoals ik met mijn memoires gedaan heb. Te pijnlijk om iedere keer weer opnieuw te vertellen, te moeilijk om te ventileren op podium. En ja ik ben een hoer voor drama. Daarom deel ik dit met de wereld. Het is mijn manier om er mee om te gaan. Toen mijn “adoptiemoeder” stierf heb ik het boek aan haar opgedragen. Het was mijn manier om mijn liefde en respect voor haar te delen.
En nu zijn we bezig over een kat. Gewoon maar een kat.
Om even de situatie te schetsen. Ik en de madam houden beiden enorm van katten. Dus toen we beslisten om samen te wonen moest er gewoon een kat komen. Dat werden er eigenlijk twee. Het waren twee zusjes dus wilden we ze niet scheiden, de enigste van een nest. Die twee zijn uiteindelijk Poowf (naar het geluidseffect) en Puggy (Pugsley naar The Addams Family maar ik vertik het om dat te staan roepen in de tuin) geworden. Ze zijn zowat de matriarchen van het huishouden. Puggy eerder dan Poowf want Puggy weegt een ruwe 76kg en Poowf is bang van een schotelvod.
Later op het jaar zijn we dan uiteindelijk verhuist naar een huis met een tuin. En daar is waar kattenland uit controle is geraakt. Poowf en Puggy waren op een maand tijd zwanger. Ja ja ja. Ik weet het dat er altijd droge kutten zijn die beginnen van ‘Hoe? Hebt ze niet laten steriliseren ofwa? Dat is onverantwoordelijk zoveel katten enz enz…’. Nee. Sorry, we zijn lui en we hebben niet opgelet. Dat is het nu eenmaal. (En stiekem wilden we kleine katjes.) Geen zorgen ze zijn intussen gesteriliseerd en gelukkig. Tegen dat ze allebei hoogzwanger waren was het mijn madam haar verjaardag. Ik kwam toevallig die dag bij een paar vrienden thuis waar ze tot mijn verassing een dekentje ophieven om een kleine grijs/bruine kitten van amper 4 of 5 weken oud te tonen.
‘Zal ze het leuk vinden?’
‘Leuk zal ze het wel vinden maar of ze het zal willen houden.’
Onze vrienden wisten inmiddels niet dat allebei ons andere katten zwanger waren. Soit, mijn hart was gesmolten en dat van de madam ook dus het ding ging mee met ons naar huis. Ze was gevonden ergens in een bos helemaal alleen. Linkersnorhaartjes waren wat verschroeit. Haar oogjes waren zelfs nog blauw dus ze was nog piepjong. Maar ze deed er niet lang over om zich volledig thuis te maken. Geloof het of niet deze kat geloofde oprecht dat wij haar ouders waren. Altijd uitgehongerd naar aandacht en liefde. We hebben haar de eerste weken gevoed met een papflesje want vast voedsel daar begroef ze zich in tot ze een krokant gezichtje had. In die zelfde periode zijn Puggy en Poowf bevallen een week uiteen en hadden we ineens elf katten. U leest het goed ELF. Als mensen ooit afvragen ‘Wat zijn teveel katten?’. Elf! Elf is teveel katten!
Geen zorgen, ze hebben allemaal een mooie thuis gevonden. Eentje heb ik zelf gehouden. De mooiste van de hoop in mijn ogen: Ecto. De madam zegt dat Ecto een lelijk ding is maar Ecto is schattig op de manier dat een bulldog schattig is snap je? En zou zijn we uiteindelijk gekomen aan vier katten. Twee die van ons waren. En ééntje voor ons allebei. Miw voor de madam. Ecto voor mij.
Je zal vaak mensen horen praten over hoe hun kat “de slimste kat ooit” is dat ze al ooit gezien hebben. Wel, ik kan het niet laten. Maar ik zal het beter uitdrukken. Miw was de slimste kat die IK ooit gehad heb. Zoals ik zei uitgehongerd naar liefde en aandacht. De eerste paar weken was Miw een soort bruine tennisbal met O-beentjes die overal achter ons aan hobbelde. Vanaf we de kamer verlieten klonk het panisch van ‘Miw? Miw? MIW! MIW!!!’ tot we haar riepen en toen kwam ze weer de kamer binnen gehobbeld en ging ze bovenop mijn voet zitten tot ze in slaap viel. Dat was Miw en vandaar ook haar naam. En jaloers! Toen de kleine katjes geboren werden ging daar natuurlijk ook wat aandacht naar toe. Miw kroop er gewoon bij, vocht en beet met 2 dagen oude kittens en slingerde ze weg om mee aan de tepel te gaan zuigen. Op een gegeven moment is ze zelfs gaan kakken in de koffer waar de kittens lagen. Klinkt vuil natuurlijk, maar dat was typische jaloerse Miw.
En iets dat ik nooit zal vergeten is Miw en haar kindje. We hebben ooit eens een heleboel kleine pluchen beestjes gekocht in IKEA en uitgestrooid in huis. Iets waar ze verzot op waren. Tussen die beestjes zat een klein blauw pluche katje. En dat is Miw haar kindje geworden. Pas op, niet haar speelgoed. Eerder zoals een kleuter een dekentje overal meedraagt zo was Miw overal op weg met haar kindje. Ze beet er niet in, ze schopte het niet. Ze moest het gewoon overal mee hebben. En als ze er genoeg van had liet ze het gewoon in haar waterbak vallen waar het zichzelf vulde met water en 3 keer zo groot werd of ze verstopte het onder de zetel tot de madam of ik het er weer vanonder haalden. 
Miw heeft een mooi jaar bij ons beleefd. Ze heeft ons meerdere keren doen lachen (een van de redenen waarom ik katten heb, onuitputtelijk grappig). En ze was smoorverliefd op ons en haar kindje. Ze heeft veel avonden doorgebracht op mijn schoot voor de computer. Recent nog aan het vechten voor mijn aandacht met de controller van de PS3. En vooral bij de madam. Miw was van haar en zij was van Miw. Ze kon zelfs niet eens deftig tv kijken zonder dat Miw recht in haar gezicht ging zitten met haar grote ogen waarin ze liefde schreeuwde. We hebben het hier over een kat die kwaad blies als je ze van uw schoot duwde omdat je geen tijd had om in de zetel te blijven zitten.
Donderdag 17 mei is Miw één jaar geworden. Vrijdag 18 mei is Miw overleden. Dit is wat er gebeurt is.
De madam en ik zaten in de zetel gisteravond toen de buurman aanbelde. De madam ging open doen en liep meteen mee zonder de deur te sluiten. Toen al voelde ik dat er iets mis was. De buurman kon maar één ding betekenen en ik kreeg een zuur gevoel. Ik ging de tuin in en meteen kwamen drie van vier op mij afgelopen. Geen Miw. Achter mij was de madam binnengekomen in paniek ‘Miw is dood!’
Ik volgde haar op de straat en om de hoek van ons huis. Daar aan de zijkant van de straat lag Miw. Helemaal stil. Er is een drukke straat voor ons huis, wij dachten altijd dat daar het gevaar lag. Maar ze bleven er gelukkig weg. Maar naast ons huis aansluitend met onze tuin is een klein straatje waar je maar 30 mag ongeveer. Een straat waar je eigenlijk alleen in moet als je er woont. Daar was Miw aangereden. En ze zag er niet uit. Haar tanden gebroken, rechterkant van haar gezichtje bijna plat. Vrij hard op het hoofd geraakt dus. Een straat van 1.5m doorsnede. Wat zijn de kansen? Op de verkeerde plek op de verkeerde tijd? Of gewoon een lul die te rap reed? Toen ik eraan kwam was ze er al niet meer. De madam heeft haar in een doek gewikkeld en terwijl ze afscheid nam ben ik beginnen graven in de tuin. Op de plek waar Miw altijd in de zon lag. Daar ben ik vooral ingestort. De beelden van het beestje in haar eigen bloed. Het schuldgevoel dat ik ze buiten gelaten heb. Dat ik ze die dag niet eens opgepakt heb omdat ik liever binnen voor mijn computer zat. Dat ik geen afscheid heb kunnen nemen terwijl ze op enkele meters van ons huis lag dood te bloeden.
De andere drie katten hebben Miw nog helemaal gewassen. Het was vreemd om te zien. En ineens was hun interesse weg. Miw was er niet meer. De buurman liet weten dat Ecto er de hele tijd heeft bijgezeten toen ze daar langs de weg lag. Ongelooflijk lief beest van mij. Dom als de nacht, maar onuitputtelijk lief op het debiele af.
We hebben Miw begraven in de tuin in een doos met haar kindje onder haar arm.
Ik heb haar bloed van de straat gespoeld.
Ik ben naar bed gegaan en gebleit gelijk een klein wijf.
En er zijn erger dingen in de wereld. En je weet als je een kat koopt dat je eigenlijk al beslist om in de toekomst droevig te zijn. En al die dingen hoor je constant. En weet je? Het interesseert mij geen hol.
Het doet pijn. En het zal nog lang pijn doen. En ik zal er zeker over geraken. Want we hebben elkaar en onze andere katten. En dit zal waarschijnlijk nog gebeuren. Maar voor nu blijf ik nog wat dramatisch. En krijg ik het moeilijk als ik naar rechts kijk aan de computer en ze zit niet aan het raam. En dat er maar drie katten komen eten s’avonds. En dat ik haar niet meer kan uitlachen dat ze eruit ziet als een rotte peer.
Het was maar een kat.
Het was wel ons kat.
Het was Miw.
Slaapwel schat.
